Isı artışının sonuçları

1900’lerden 2000’lere kadar
atmosferin ortalama sıcaklığı 0.5 derece arttı ve iklim değişikliğinin
zincirleme sonuçları yavaş yavaş yaşamımızı etkiliyor. Su kaynakları
kuruyor, çiçekler erken açıyor, erken yağan karlar ürünleri telef
ediyor, bitkiler zamansız meyve veriyor ya da hiç vermiyor. Uzmanlar,
fosil yakıtların etkilerini kısa ve uzun vadeli olarak
değerlendiriyorlar. Kısa vadede oluşan sonuçlar artık yaşamımızın bir
parçası. Sıcaklık arttıkça buzlar anakütleden koparak eriyor, çığ
olayları artıyor, fazla miktarda su dolaşıma giriyor, sel felaketleri,
fırtınalar, kasırgalar oluşuyor. Deniz kıyısında yaşayan binlerce kişi
sel suları altında ölüyor.
Küresel ısınmanın, uzun vadede
öngörülen sonuçları daha vahim; ortalama sıcaklık artışı bu hızla devam
ederse, 2020 yılında deniz seviyesi bir metreye kadar yükselecek. Bu,
dünyanın en büyük kentlerinin sular altında kalması anlamına geliyor.
Isı artışının kısa vadede meydana
getirdiği değişimlerin yaşanmaya başlaması ve buna bağlı olarak yapılan
tahminler, sivil kuruluşlarla birlikte hükümetleri de harekete
geçiriyor. Suların altında kalma tehlikesiyle karşı karşıya kalan 77
ada devleti ve Malta’nın insiyatifiyle ülkeler, 1992 yılında Rio Çevre
Zirvesi’ne giden süreci başlattılar. 1992’de yapılan Rio Zirvesi’nin
ardından, gelişmiş ülkeler 1992’de Birleşmiş Milletler İklim
Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi’ni imzaya açtılar. Zirveye katılan
ülkeler, diğer ülkelerle çözüm bulmak ve sera gazı emisyonlarını 1990
yıllarındaki seviyenin altına çekmek için, ülkelerin uyması gereken
kuralları belirlemek üzere bir dizi Taraflar Konferansı (COP-Conference
of Parties) düzenlediler. Ancak pek çok ülke yine ekolojik dengeleri ya
da insan ve çevre sağlığını değil, kendi ekonomik çıkarlarını gözetince
anlaşmada zorlandılar. Afganistan, Irak, Somali ve Türkiye gibi bazı
ülkeler Rio anlaşmasını görmezlikten gelerek, bugüne kadar
onaylamadılar. 1997 yılında yapılan Kyoto İklim Zirvesi’nde ise ABD,
Kanada, Japonya, Avustralya gibi bazı ülkeler kendi ülkelerinde sera
gazı emisyonlarında indirim yapma sorumluluğunu üstlenmek istemediler.
Bu arada kendi ülkelerinde güneş, rüzgar gibi temiz enerji kaynaklarını
kullanan enerji sistemlerini geliştirerek Kyoto hedeflerini tutturmaya
çalışan endüstrileşmiş Avrupa Birliği ülkeleri ise, Yunanistan,
Portekiz, İspanya gibi birliğe yeni katılan ülkelerin emisyonlarını
1990 yılına göre yüzde 30 civarında artırmasına göz
yumulmasını istediler.
Bir yandan ulusal ve ekonomik
çıkarlar gözetilirken, diğer yandan da nükleer enerji dahil olmak
üzere petrol, kömür ve doğalgaz gibi fosil yakıtların zararını fark
edenler, standart dışı ve pazar değeri olmayan çöp teknolojileri, bunun
farkında olmayan ülkelere, aktarmaya başladılar. Bu teknolojileri
satabilmek için kredi veren ülkeler, geçmişin sorunlu teknolojilerini
başka ülkelere de taşıdı, taşıyor. Bunu yaparken de sorunun, iklim
değişikliği ve küresel kirlenme gibi sonuçlarla kendilerine döneceğini
hesap etmiyorlar.

tıklayın...